با ملامت کردن این و آن به اتهام دخالت در امور سیاسی و اجتماعی کار بجای نمیرسد، ما باید به اصل اسباب و علل این همه خشونت های قومی مذهبی و جنسی بپردازیم که این همه نا بسامانی ها از کجا سر چشمه گرفته است. به نظر من به عنوان یک فرد معمولی، جامعهء جهانی و انجمن های مدرنیزه و روشن اندیش کشور باید از متودها و ابزارهای دیگری برای مبارزه با این فرهنگ پرخاشگر استفاده کنند. اینگونه خشونت ها در افغانستان از سابقه ای دیرینهء برخوردار است، که هیچ ارگانی دفعتا قادر به نابود کردن آن نیست و نیاز به زمان و بودجه دارد. جامعه جهانی و سازمانهای حقوق بشر اگر میخواهند واقعا در افغانستان خدمت کنند نباید ناخودآگاهانه مستقیما به مبارزه بر علیه این فرهنگ به شکل که امن خانه ها برای زنان و دختران ناراضی بسازند، این کار نه تنها اینکه ازین خشونت ها نمی کاهد بلکه آن را تیره هم میسازد،چون زنها و دختران فراری تا ابد که نمیتواند درین پناهگاه بسرببرند روزی باید از آنجا بیرون شود که اگر اینبار به چنگال شوهر و یاپدر و برادر بیافتد مسلما زنده نخواهد ماند. چون در این فرهنگ خشونتگر نه تنها اینکه شوهر زن را مورد ضرب و شتم قرار میدهد بلکه در صورت تخطی از از فرمان شوهر و دیگر مردان خانواده پدر و مادر دختر هم امر تنبیه فزیکی اورا حق وارانه صادر میکنند، و از مردن و کشته شدن دختریکه برخلاف امر شوهر،مادر شوهر و پدر شوهر، پدر و مادر رفتار کرده باشد هیچ کسی احساس غمگینی نمیکند. این فرهنگیست که تمام ما و جامعهء جهانی با آن آشنایی کامل داریم. این یک فرهنگ قبیله ایی است که هنوز در افغانستان به خاطر بی سوادی و عقب ماندگیی مردم از جایگاه ولای برخوردار است. جامعهء جهانی برای از بین بردن این فرهنگ قبیله ای باید شرایط اموزش دانش را برای نسل جوان مساعد بسازد چون علم و دانش ستون دیموکراسی را در یک جامعه استوار میسازد، چون برای بناء یک ساختمان پایدار و مستحکم باید از استحکام ستون آن آغاز به کار کرد، در افغانستان هم امروز دلچسپی به این سنت ها ناشی از پستیی سطح تفکر و تعقل مردم است. اگر علم و دانش و آزادی بیان و اندیشه در کشور ترویج پیدا کند طبیعی است که این گونه سنت ها به شکل اوتوماتیک نابود خواهد شد. که این ترویج علم و دانش و نابود کردن این گونه سنت ها در یک همچو کشور مثل افغانستان کار چندان آسانی هم نیست، در ایجاد همچون انقلاب فکریی بزرگ باید روشن فکران ما از خودگذشتگی نشان بدهند و این شعار آزادی و حقوق بشر را جامهء عمل بپوشانند و طبیعی است که در همچین حرکتی خطرات مالی و جانی در انتظار است. نابرده رنج گنج میسّر نمی شود.اگر مرور به تاریخ انقلاب در روپا بکنیم میبینیم که قیمت بزرگی را برای این آزادی پرداخته اند
با ملامت کردن این و آن به اتهام دخالت در امور سیاسی و اجتماعی کار بجای نمیرسد، ما باید به اصل اسباب و علل این همه خشونت های قومی مذهبی و جنسی بپردازیم که این همه نا بسامانی ها از کجا سر چشمه گرفته است. به نظر من به عنوان یک فرد معمولی، جامعهء جهانی و انجمن های مدرنیزه و روشن اندیش کشور باید از متودها و ابزارهای دیگری برای مبارزه با این فرهنگ پرخاشگر استفاده کنند. اینگونه خشونت ها در افغانستان از سابقه ای دیرینهء برخوردار است، که هیچ ارگانی دفعتا قادر به نابود کردن آن نیست و نیاز به زمان و بودجه دارد. جامعه جهانی و سازمانهای حقوق بشر اگر میخواهند واقعا در افغانستان خدمت کنند نباید ناخودآگاهانه مستقیما به مبارزه بر علیه این فرهنگ به شکل که امن خانه ها برای زنان و دختران ناراضی بسازند، این کار نه تنها اینکه ازین خشونت ها نمی کاهد بلکه آن را تیره هم میسازد،چون زنها و دختران فراری تا ابد که نمیتواند درین پناهگاه بسرببرند روزی باید از آنجا بیرون شود که اگر اینبار به چنگال شوهر و یاپدر و برادر بیافتد مسلما زنده نخواهد ماند. چون در این فرهنگ خشونتگر نه تنها اینکه شوهر زن را مورد ضرب و شتم قرار میدهد بلکه در صورت تخطی از از فرمان شوهر و دیگر مردان خانواده پدر و مادر دختر هم امر تنبیه فزیکی اورا حق وارانه صادر میکنند، و از مردن و کشته شدن دختریکه برخلاف امر شوهر،مادر شوهر و پدر شوهر، پدر و مادر رفتار کرده باشد هیچ کسی احساس غمگینی نمیکند. این فرهنگیست که تمام ما و جامعهء جهانی با آن آشنایی کامل داریم. این یک فرهنگ قبیله ایی است که هنوز در افغانستان به خاطر بی سوادی و عقب ماندگیی مردم از جایگاه ولای برخوردار است. جامعهء جهانی برای از بین بردن این فرهنگ قبیله ای باید شرایط اموزش دانش را برای نسل جوان مساعد بسازد چون علم و دانش ستون دیموکراسی را در یک جامعه استوار میسازد، چون برای بناء یک ساختمان پایدار و مستحکم باید از استحکام ستون آن آغاز به کار کرد، در افغانستان هم امروز دلچسپی به این سنت ها ناشی از پستیی سطح تفکر و تعقل مردم است. اگر علم و دانش و آزادی بیان و اندیشه در کشور ترویج پیدا کند طبیعی است که این گونه سنت ها به شکل اوتوماتیک نابود خواهد شد. که این ترویج علم و دانش و نابود کردن این گونه سنت ها در یک همچو کشور مثل افغانستان کار چندان آسانی هم نیست، در ایجاد همچون انقلاب فکریی بزرگ باید روشن فکران ما از خودگذشتگی نشان بدهند و این شعار آزادی و حقوق بشر را جامهء عمل بپوشانند و طبیعی است که در همچین حرکتی خطرات مالی و جانی در انتظار است. نابرده رنج گنج میسّر نمی شود.اگر مرور به تاریخ انقلاب در روپا بکنیم میبینیم که قیمت بزرگی را برای این آزادی پرداخته اند