آنچه که در زیر می‌خوانید نامه یک دوست نویسنده و روزنامه نگار است که بازتابی از وضعیت موجود پایتخت است. قضاوتش مال شما.

 «سلام و درود به دوست نویسنده‌ی ما. خوشحالم که خوبید. البته این اواخر اصلاً مطالعه ندارم و نمی‌کنم. فکر می‌کنم دلیل اصلی این حالت، خب، بی سرنوشتی و آشفتگی و نومیدی خودم از این وحشتستان است.

 مدت دو هفته می‌شود از سر ناگزیری ... یک اتاق کوچک شبیه سلول زندان با دیوارهای نم‌کشیده و پوپنک زده.

 دو هفته می‌شود شهر کابل در تاریکی مطلق به سر می‌برد. جنراتورها روشن و صدای‌شان واقعاً مغز آدم را می‌خورد. هفته آینده تصمیم دارم بروم .... نوروز را آنجا سپری می‌کنم و بعد بر می‌گردم دوباره در این شهر سگ. امشب که از میان لای و لوش می‌گذشتم و آنهم در تاریکی مطلق تا برسم دفتر روزنامه، هزار بار به این خاک و رهبرانش لعنت فرستادم. جهاد کردند و معنای آن دقیقاً شاشیدن به صورت یک ملت و یک خاک بود. ... این روزها کابل غیر قابل تحمل شده. از هر جهت. برایتان لحظه های خوشی آرزو می‌کنم. موفق باشید.»

...

کابل