چشم انداز و پیامدهای توافقنامه صلح ایالات متحده و طالبان

امضای توافقنامه صلح بین ایالات متحده و طالبان ، از یک سو مشروعیت بخشیدن به گروه تروریستی طالبان است و از سوی دیگر ، به تدریج افغانستان را به چنگ تروریست های به نام طالبان واگذار کردن است.

متأسفانه ، روز گذشته توافقنامه ی بنام صلح میان ایالات متحده و طالبان پس از هجده ماه چانه زنی های نفس گیر هر دو طرف در دوحه به امضا رسید. لازم به ذکر است که دولت افغانستان از ابتدای روند مذاکرات بخشی از مذاکرات نبود. در مصاحبه ای کوتاه که یک مقام طالبان با طلوع نیوز در دوحه درست قبل از امضای توافق نامه صلح داشت ، با صراحت گفت: "ما اداره کابل را به رسمیت نمی شناسیم و آزادی 5000 طالبان از زندان های افغانستان توافقی بین ایالات متحده و امارت اسلامی طالبان است. ایالات متحده متعهد است كه زندانیان ما را تا 10 مارچ 2020 آزاد كند. "

دولت افغانستان از همان آغاز شامل این مذاکرات نبود و حتا از محتوای توافقنامه آمریکا و طالبان تا زمان انتشار آن پس از امضا، آگاه نبوده است.

کشمکش های موجود بر سر نتایج انتخابات اخیر پر از تقلب ریاست جمهوری بین دو کاندیدای برتر و از سوی دیگر تنش های سیاستمداران کشور بر سر نتایج انتخابات و تلاش هر یک برای دستیابی به قدرت ، افغانستان را به پرتگاه یک جنگ داخلی کشانده است. اگر حضور نیرو های آمریکایی در این کشور نبود ، بدون شک ما اکنون شاهد یک جنگ تمام عیار داخلی بودیم. بنابراین افغانستان در یک وضعیت بسیار شکننده قرار دارد. بستر برای یک هرج و مرج مساعد است. اگر عمیق به ابعاد مختلف شرایط پیش آمده نگاه کنیم ، وضعیت کشور از نظر شکننده گی شباهت زیادی به درخت درون فرسوده ای دارد با وزش اندک بادی میتواند فرو ریزد.

در این میان ، حضور گسترده طالبان و جنگجویان داعش در بیشتر مناطق کشور و گروه ها و رهبران جهادی ، همه به دنبال فرصتی هستند. یعنی اگر آمریکایی ها و شرکای بین المللی افغانستان را ترک کنند ، که یکی از خواسته های برجسته طالبان نیز بیرون شدن نیرو های خارجی در توافق نامه مطرح شده است، میباشد. نیروهای خارجی باید در یک چارچوب زمانی 14 ماهه افعانستان را ترک کنند. با بیرون شدن قوت های خارجی، افغانستان به احتمال زیاد وارد یک جنگ داخلی خواهد شد. افغانستان با گذشت زمان رفته رفته به دست طالبان خواهد افتاد. رژیم طالبان بار دیگر به تدریج بر مردم افغانستان مسلط خواهد شد. شاید افغانستان آنگاه زیر سایه رژیم سیاه طالبان بدون جنگ باشد. اما نباید فراموش کرد که زندگی مردم تحت حاکمیت این گروه درون قفس خواهد بود. اقلیت های مذهبی و قومی وضعیت ناگوار خواهند داشت. زنان کشور در خانه هایشان زندانی خواهند شد. مکاتب دوباره بروی دختران بسته خواهند شد. فعالیت های رسانه ای و جامعه مدنی به رکود مواجه خواهد شد. مهاجرت افزایش می یابد. بعد از روی کار امدن امارت اسلامی طالبان چیزی به نام آزادی در واقع نخواهیم داشت.

من یکی از قربانی های رژیم سیاه طالبان هستم. من از نشانه رفتن به دست یک سرباز طالبان نجات یافته ام. اگر در همان لحظه ای نشانه رفتنم ؛ اگر یکی از همکاران طالبان وساطت نمی کرد مثل ده ها آدم دیگر به دست آن جنگجوی طالب کشته شده بودند، من هم کشته شده بودم.
زندانی شدنم توسط طالبان مرا به یاد وحشت آنها می اندازد. کابوس وحشت و نابودی آنها هنوز بر دیوارهای خاطرات من حک شده است. من هرگز جنایات طالبان و قتل های دسته جمعی، چور و چپاول آنها را فراموش نخواهم کرد و هرگز نمی توانم فراموش کنم. خشونت و ویرانی طالبان مرا مجبور به فرار به پاکستان کرد. اکنون ، مردم ما با حملات مرگبار طالبان حتا با حضور نیروهای آمریکایی و ناتو از خانه و کاشانه هایشان چندین بار در این سالهای پسین بیجا ساخته است. با شرایط وضع شده ای کنونی مردم مان سیل آسا دست به مهاجرت می زنند. هیچ امیدی برای آینده شان ندارند.

بنابربن، من هرگز در مورد توافق صلح ایالات متحده و طالبان خوشبین نیستم. از آنجا که من ایدئولوژی طالبان را می شناسم ، متیقین هستم که آنها هیچ باور به دموکراسی ، حقوق شهروندی ، حقوق زنان و احترام به اقلیت ها ، عقاید مذهبی دیگران و غیره ندارند.

همه ای ما می دانیم که این صلح در واقع بین ایالات متحده و طالبان است که به یکدیگر شان حمله نکنند. تا عساکر شان در مصوونیت قرار داشته باشند. امضای این توافق نامه زنگ پیروزی برای طالبان بود. رهبران طالبان اکنون به فکر ساختار دولت اماراتی آینده شان هستند.

متأسفانه ، ایالات متحده پس از تقریباً دو دهه جنگ با آنها که به عنوان گروه های تروریستی شناخته شده بودند، قدرت را در این کشور به نام توافقنامه صلح به این گروه دهشت افگن باز می گرداند. من بسیار نگران این رفتار آمریکا در قبال مردم و آینده خود و کشورم هستم!

از آنجا که احزاب سیاسی افغانستان اضلاع قومی دارند یعنی همه ای احزاب بر مبنای قومیت شکل گرفته است. همه می دانیم که گروه طالبان مبتنی بر قومیت پشتون است. قوم که خود را اکثریت مطلق میداند و تبعیت سایرین را الزامی. تکنوکرات های پشتون ، بشمول ارگ نشینان امروزی با هارمونی هژمونی با پشتون های طالب برای زدودن سایرین دست و آستین بالا خواهند زد. بنابراین همه احزاب موجود توسط امارت اسلامی طالبان از بین خواهند رفت. افغانستان تبدیل به یک قبرستان خواهد شد و زندگی تحت نظام طالبانی زندگی درون قبرستان خواهد بود!

مطمئناً شعارهای دوره طالبان که می گفتند؛ تاجیک ها به تاجیکستان بروند؛ ازبیک ها به ازبکستان و هزاره ها به گورستان؛ دوباره زمزمه خواهند شد!