فاشیزم اوغانی همیشه در کمین فرصت

تاریخ گواه است که حاکمان مستبد پشتون بلا استثنا در پی تحکیم قدرت یک قبیله در مقابل قبیله های دیگر پشتون بوده و در این میان اقوام غیر پشتون را از صحنه ای سیاسی و رفاه اجتماعی ترد کرده اند.

از زمان به وجود آمدن جفرافیای که بعد ها نام تحمیلی «افغانستان» را به خود گرفت، یعنی از سال ۱۷۴۷ میلادی به بعد، قبیله های پشتون با رقابت های خونین در بین شان بر سر قدرت، آرامش و آسایش میلیون ها انسان غیر پشتون را نیز از ایشان گرفته اند. این رقابت های خونین تا جائی رسیده که برادر چشم برادر را از حدقه بیرون آورده و پسر پدر را مثله کرده است. این یک واقعیت تاریخی است و انتظار می رود که خواننده با آشنایی از تاریخ خونبار کشور، از اتهامات قومی بر ما و تبرئه نمودن پشتون ها به بهانه های مختلف پرهیز نماید.
در سطح کلی غلزایی ها و سدو زایی ها هر کدام حکومت و اقتدار را منحصر به خود شان دانسته و طرف مقابل را در حد انسان های برابر با خود شان قبول ندارد و به همین اساس برای از بین بردن و تحت فشار قرار دادن طرف مقابل از هیچ وسیله ای دریغ نمی ورزد. بزرگترین مشکل اینست که این قیبله ها یگانه قبیله های متخاصم برای قدرت نیستند، بلکه برعلاوه اچکزای ها و بارکزی ها که قبیله های نسبتا مطرح تر هستند، قبایل کوچکتر بی شمار دیگر مانند نورزی، زدران، منگل، غلزی، درانی، هوتک، اندر، کاکر، سربنی، پوپل، سوری، گدون، لودی، احمدزی، ستانکزی، محمدزی، یوسفزی، بریچی، خروطی، سواتی، سهاک، شینوار، ابدالی، غلجایی و غیره هرکدام تقلا می کند که قدرت و حکومت را انحصار کرده و از این طریق بر دیگران غالب آید. در آن سوی مرز (در پاکستان) نیز بعضی قبائیل زندگی می کنند که بعضا به قبیله های این طرف مرز نسبت داده می شوند اما در خیلی موارد آنها خود را از جمله پشتون های اینطرف مرز ندانسته و ادعا دارند که قومیت آنها باقبیله های این طرف مرز متفاوت است.

نکته ای اساسی اما چیست؟

بحث اساسی این است که این طایفه ها و قبیله های که منسوب به قوم پشتون هستند (از نگاه علمی ممکن است چنین نباشد) در واقعیت امر دشمنان سرسخت همدیگر بوده و صرفا برای به دست گرفتن قدرت بر ضد یکدیگر شورش نموده و به هر وسیله ای فشار و وحشت دست می زنند.

در طول تاریخ این کشور، ما هیچگاهی شاهد اطاعت تمام این قبیله ها از حکومت نبوده ایم. اگر یک یا چند قبیله حکومت را در اختیار داشته، قبیله های دیگر نه تنها که به اپوزیسیون بودن اکتفا نکرده بلکه همیشه مسلحانه شورش و بغاوت نموده اند.

اما اینگونه صف آرایی ها برای این قبیله ها چی منفعتی داشته و چی تأثیری بر اقوام دیگر، که اکثریت مطلق و حتا غیر قابل مقایسه با قبیله های منسوب به پشتون ها را تشکیل می دهند، داشته است؟

بطور خلاصه می توان گفت که این قبیله ها با تمام این نا آرامی ها و خونریزی ها توانسته اند که تا حال قدرت را مثل توپ فوتبال به همدیگر پاس بدهند و به این طریق از تمام مزایای قدرت در برابر اقوام دیگرِ ساکن در کشور بهره ببرند. و اما اقوام دیگر بسان تماشاچی میدان و حامیان «همه جانبه ای» این رقابت های خونین، که با بازی فوتبال از این نگاه به هیچ وجه قابل مقایسه نیست، در حاشیه و پشت صحنه مانده اند. در حالیکه قدرت واقعی مردمی و استراتیژیکی در دست اقوام دیگر، مثل تاجیک، هزاره، اوزبیک، ترکمن، بلوچ، پشه ای و غیره می باشد.

نتیجه گیری:

• مردم عزیز ما، تمام اقوام غیر پشتون و تمام قبیله های منسوب به پشتون ها که خواهان زندگی مسالمت آمیز تمام اقوام ساکن در کشور بوده و به عدالت اجتماعی و تقسیم قدرت به صورت افقی (فدرالی) باور دارند، همه باهم فوری انسجام و جبهه قوی و واحد علیه تروریست ها و فاشیست های انحصار گرا تشکیل دهند.این جبهه های مقاومت بطور استراتیژیک و انسجام شده از تمام مناطق بر ضد تروریست های طالب (دست نشانده های پاکستان، ایران و باقی سازمان های استخباراتی) حفاظت و حراست نمایند.

• فعالین سیاسی که دلسوز مردم و آگاه وضعیت فعلی هستند با قدرت های جهانی و شرکای منطقوی به لابی گری سیاسی برای نظام غیر متمرکز (فدرالی) بپردازند.

• مقاومت های مردمی حامی نیروی های «همکار» دولتی بوده و با همکاری های همه جانبه علیه لشکر جهل (طالبان) بجنگند و در صورت نیاز در مناطق تحت نفوذ تروریست های طالب رخنه نمایند.

• تمام رهبران و نیرو های مقاومت باید به این امر واقف باشند که به هیچ وجه وسیله نظامی و سیاسی حکومت فعلی نیستند و نباید باشند. حکومت و جامعه جهانی مکلف است که نقش اساسی و سازنده ای جبهه های مقاومت را به رسمیت شناخته و به خواسته های مردم و این جبهه ها چی در جریان مقاومت و چی بعد از آن بصورت عادلانه و کامل رسیدگی نمایند.

• برنامه ریزی دقیق سیاسی و ائتلافی برای آینده وجود داشته باشد، تا مبادا مردم بار دیگر مثل گذشته به دام یک حکومت عمودی پشتونی نیفتند.

• به خواطری که جنگ تروریست های طالب در حقیقت جنگ برای به دست آوردن قدرت است و نه برای حراست از اسلام، علما باید مسئولیت انسانی و شرعی شان را منصفانه ادا نموده و بصورت رسمی موضع واقعی شان را علیه تروریست های طالب اعلان کنند، تا مردم بدون حراس و با اشتیاق از جان، ناموس و خاک شان دفاع کنند. مردم ما مسلمان تر از طالبان تروریست بوده وکشور ما مسلمان تر از همه کشور های است که می خواهند بنام جهاد و با حمایت کردن تروریست های طالب مردم و سرزمین های ما را نابود کنند.

• اقوام غیر پشتون که تا حالا نقش ها حاشیوی و فاقد صلاحیت های اجرایوی را داشته اند، اینبار با اتحاد و اتفاق در میدان اصلی بازی قدرت وارد شده و مسیر یکنواخت و خونبار تاریخ را بسوی مسیر بهتر در آینده تغییر دهند. با این راهکار نه تنها که می توان کشور را از ورطه ای نابودی و ویرانی کامل نجات داد، بلکه به تخاصم قبیله های پشتون برای قدرت نقطه ای پایان گذاشت.

بدون تقسیم قدرت بصورت افقی از یک طرف نمی توان مشکل رقابت های خونبار و روحیه های انتقام جویی قبیله های منسوب به پشتون ها را از بین برد، و از طرف دیگر نمی توان به عدالت اجتماعی و مشارکت فعال و برابر اقوام مختلف کشور در سیاست و نظام دست یافت.