پښتو ادب کي متلونه

متلونه په لنډو لفظونـو
کي د فصاحت او بلا غت هغۀ وړې وړې فصيحه جملې دي چي د لفظ او معنوي طور موزونې او
مکملې وي او د انسان د ژوند د بيل بيل اړخ سره تعلق لــري او د عقل او د تجربو نه
ډکې نکتې پکښي پرتې وي او داسي جملې اکثر د ملت د ټولو افرادو که هغه عام وی او که
خاص ، د هغوئ د عقل ، فکر ، احساساتو او د دنيا د تودو سړو نه حاصلو کړو تجربو او
حقيقي علم او واقعاتي تأثراتو يوه خاکه وي

 متلـــــونه د يويې ژبي
د اولسي ادب يوه ارزښتناکه اثاثـه وي ، د اولـــس د پوهې رواياتو ، نفسياتو او د
حسن ظرافت د معيار يو عکس هم په متل کښي ښکاري په پښتــو ژبه کښي بې شميره
متلــونه دي ، په پښتني اولس کښي پوه او هوښيار هغه بللې کيږي څوک چي څومره زيات
په متلونـــــــو پوهيږی يا څــومره زيات متلونه ورته ياد وي

 متل په فوکلور کښي د
ټپې په شـــان يو داسې اولسی صنف دى چي ويونکي او جوړونکي ئې معلوم نۀ وي ، يوه
واقعه ، ټوقه ، پيښه ، ماحــــول په يو مخصوص حالت کښي په غير اراديی توګه متل
وزيږوي

د نمونې په توګه يو څو
متلونه

ځــان زهير کړه ځــان
امير کړه

د سر د پاسه سر وي

روغ صورت تل اختر دى

ظلم لږ هم ډيـــــــــر
وي

يو ها وه هغه هم سخا وه

خبرې ډيرې سر ئې يو

پټ غل باچا دى

پياز دي وي خو په نياز
دي وي